Ζούμε σε μια εποχή κοινωνικού μαρασμού και πολιτικής μιζέριας. Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από τη χειρότερη οικονομική κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο από την εποχή του 2^ου παγκοσμίου πολέμου, με ορατό πλέον τον κίνδυνο εκτεταμένων πολέμων για την εξασφάλιση τροφής στον τρίτο κόσμο αλλά και τη πιθανή ανάφλεξη ταξικών συγκρούσεων στις ανεπτυγμένες κι αναπτυσσόμενες χώρες, λόγω μιας απίστευτης συμπίεσης των εισοδημάτων της μικρομεσαίας τάξης που πληθυσμιακά αποτελεί το κύριο σώμα των σύγχρονων κοινωνιών.

Σε μια τέτοια δύσκολη εποχή, ο σεβασμός της αξιοπρέπειας, των δικαιωμάτων του ατόμου, του ενός ατόμου αποτελεί πολυτέλεια. Ακόμη ο σεβασμός των μειοψηφιών, των μικρών μειοψηφιών από τη κυριαρχούσα πλειοψηφία αποτελεί εξτρεμιστική αντίληψη και ως σοβαρή θέση πλασάρεται η παρερμηνεία της Δημοκρατίας, όπου η άποψη των πολλών δεν κυριαρχεί απλώς και μόνο στην επιλογή επί πολιτικών θεμάτων και προσώπων αλλά οι προσωπικές ιδιαιτερότητες των πολιτών πρέπει να είναι πάντα ταυτόσημες με αυτές της πλειοψηφίας. Σε αυτή την εποχή, όπως και παλιότερα σε άλλες επίσης σκοτεινές ή έστω δύσκολες εποχές, παρουσιάζονται φωτεινές εξαιρέσεις, προικισμένων ανθρώπων που ορθώνουν το ανάστημα τους για να υπερασπιστούν όχι τον εαυτό τους που ανήκει στους πολλούς αλλά τους λίγους ή ακόμη τον έναν διαφορετικό που βάλλεται για τη διαφορετικότητα του, ίσως και για το θράσος του να διαφέρει. Υπομένουν το προφανή πολιτικό κόστος, το πιθανό δικονομικό διωγμό, την ανόητη λαϊκή κατακραυγή, τη συμπεριφορά του όχλου που πιστεύει ότι θα χορτάσει τη πείνα του, τρώγοντας τους κοινωνικά αδυνάτους.

Υπάρχουν πραγματικοί πολιτικοί άνδρες που σεβόμενοι την υποχρέωση των πολιτικών να οδηγούν τον λαό σε πιο ανοικτές, πιο δημοκρατικές κοινωνίες κι όχι να οδηγούνται αυτοί από καθιερωμένες απόψεις κι αντιλήψεις, δεν επαναπαύονται στις καρέκλες τους αλλά συνεχίζουν να πολεμούν για αυτά που πίστευαν όταν ξεκίνησαν πριν αρκετά χρόνια. Συνεχίζουν να διατηρούν την πεποίθηση ότι η κοινωνία αλλάζει, ότι οι πολλοί μπορούν να σεβαστούν τους λίγους, ότι η άποψη όλων πλην ενός μπορεί να ταυτιστεί εντέλει ακόμη και με την άποψη του ενός.

Επί της επικαιρότητας τώρα :

Ο γάμος, ως θρησκευτικό μυστήριο αποτελεί την σύζευξη δυο ανθρώπων με την ευλογία του Θεού, σε κοινό βίο με συγκεκριμένους βασικούς κανόνες. Το πετυχημένο αυτό θεσμό, οι σύγχρονες κοινωνίες τον αντέγραψαν ως καλό πρότυπο που είναι και χρησιμοποιώντας και τον ίδιο όρο, δημιούργησαν το «πολιτικό γάμο», που επί της ουσίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η σύναψη προκαθορισμένου, πρότυπου, συμβολαίου συμβίωσης, με συγκεκριμένες νομικές, οικονομικές, φορολογικές, και δημοσιονομικές ρυθμίσεις που θέτουν τη συντροφική σχέση δύο ανθρώπων υπό τη κρίση και τη προστασία του νόμου και της κοινωνίας. Αυτό κρίθηκε αναγκαίο, καθότι οι σύγχρονες κοινωνίες, αν και στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι θρησκευτικά προσδιορισμένες, αναγνώρισαν την ανάγκη της σύναψης ισότιμων με το γάμο, σχέσεων συντροφικής συμβίωσης και στα άτομα που δεν έχουν επί της ουσίας θρησκευτικό προσδιορισμό, ή δεν έχουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή την απαιτούμενη ψυχική διάθεση για τη τέλεση του καθιερωμένου θρησκευτικού μυστηρίου.

Κοντά είκοσι χρόνια τώρα, όσον αφορά την Ελληνική πραγματικότητα, έχει γίνει θεσμός και ουσιαστικά κοινωνικά αποδεχτό η δια βίου συντροφική συμβίωση δύο ατόμων και η δημιουργία ισότιμης οικογένειας και εκτός θρησκευτικού πλαισίου. Επίσης οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας είναι αποδεχτοί από την ελληνική κοινωνία και έχουν αναγνωρισμένο το δικαίωμα της ισόνομης μεταχείρισης τους, χωρίς οποιαδήποτε διάκριση. Είναι προφανές πλέον ότι η Ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να φερθεί δίκαια στη μειοψηφία των ομοφυλόφιλων συνανθρώπων μας και να τους δώσει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν στη δια βίου συντροφική τους διαβίωση το τυποποιημένο συμβόλαιο συμβίωσης που ονομάζουμε πολιτικό γάμο. Όσο για το θέμα ανατροφής παιδιών μέσα σε αυτό το πλαίσιο συμβίωσης, είναι σίγουρα το επόμενο σχετικό θέμα κοινωνικής συζήτησης που θα ανοίξει και που οφείλουμε με σύνεση να αναλύσουμε και είτε με όρους στο τέλος θα το αποδεχτούμε ή θα το απορρίψουμε. Σε κάθε περίπτωση, ο φόβος της αντιμετώπισης θεμάτων που τώρα μας κάνουν να νιώθουμε ίσως άβολα, δεν είναι λόγος για τη κοινωνικά, άδικη διάκριση έναντι συνανθρώπων μας.

Στη περίπτωση μας, ένας σπουδαίος πολιτικός άνδρας της περιοχής μας, άξιος Δήμαρχος του νησιού της Τήλου, έκανε χρήση του νομικού κενού που άθελα (μπορεί και ηθελημένα) ο νομοθέτης άφησε προς εικοσαετίας και μη προδίδοντας τα πιστεύω του περί κοινωνικής δικαιοσύνης και του σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων, έπραξε το καθήκον του. Τέλεσε όπως είχε υποχρέωση δύο γάμους μεταξύ ομόφυλων ανθρώπων όταν του ζητήθηκε, που παρά της κραυγές που ακούστηκαν και παρά το στρουθοκαμηλισμό κάποιων λειτουργών της δικαιοσύνης, κοινωνικά τουλάχιστον, είναι έγκυροι.

Ο δικός μας άνθρωπος, ο Δήμαρχος της Τήλου ο κ. Τάσος Αλιφέρης, μας κάνει υπερήφανους με την έντιμη πολιτικά και κοινωνικά, στάση του.

Πρωτοβουλία Νέων Σοσιαλιστών Ρόδου

neoisosialistes@mail.gr - http://neoisosialistes.blogspot.com/