25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

- Μία στις πέντε γυναίκες στον κόσμο θα πέσει θύμα απόπειρας ή βιασμού στη ζωή της. Έφηβες και προ - έφηβες είναι πιο ευάλωτες.
- Ν. Αφρική: Κάθε μέρα βιάζονται 147 γυναίκες
- ΗΠΑ: Κάθε 90 δευτερόλεπτα βιάζεται μία γυναίκα.
- Γαλλία: Κάθε Χρόνο βιάζονται 25.000 γυναίκες.
- Τουρκία: Το 35,6% των γυναικών έχουν πέσει θύμα βιασμού στο γάμο τους.
- Μία στις τρεις γυναίκες ή πάνω από 1 δισ. γυναίκες έχουν πέσει θύματα ξυλοδαρμού, εξαναγκαστικού σεξ ή έχουν κακοποιηθεί με διάφορους τρόπους.
- Πάνω από το 70% των δολοφονιών γυναικών είχαν δράστη τον σύζυγο τους.
- Αίγυπτος: Το 35% Των γυναικών έχουν πέσει θύμα ξυλοδαρμού στο γάμο τους.
- Βολιβία: Πάνω από το 17% των γυναικών άνω των 20 ετών έχουν υποστεί σωματική βία κατά τους τελευταίους 12 μήνες.
- Πακιστάν: Το 42% των γυναικών δέχονται τη βία ως μέρος της μοίρας τους.
- Ν. Αφρική: Το 39% των σεξουαλικά ενεργών κοριτσιών έχουν υποστεί σεξουαλικό εξαναγκασμό.

Η 25η Νοεμβρίου έχει επιλεγεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας εναντίον των Γυναικών. Ένα φαινόμενο που, παρά το γεγονός ότι η πρόοδος στα θέματα ισότητας είναι αναμφισβήτητη, αποτελεί ένα από τα πλέον μελανά σημεία του σύγχρονου πολιτισμού μας. Ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε πολλά διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα και αφορά γυναίκες όλων των οικονομικών και μορφωτικών επιπέδων.

Η Βία κατά των Γυναικών είναι ένα πρόβλημα που οφείλεται σε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις αρνητικών διακρίσεων κατά των γυναικών και στερεοτυπικές αντιλήψεις για το ρόλο τους στην κοινωνία. Δεν πρέπει στο όνομα καμίας «πολιτισμικής ιδιαιτερότητας» η συμπεριφορά αυτή απέναντι στις γυναίκες να θεωρηθεί είτε «δικαιολογημένη» είτε «αποδεκτή» και αυτό γιατί ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι υπέρτατος όλων.

Το πρόβλημα της Βίας Κατά των Γυναικών, δεν είναι – και δεν πρέπει να είναι – ατομικό. Είναι ένα πρόβλημα καθαρά πολιτικό και κοινωνικό. Ξεκινά από την οικογένεια, προσβάλλει τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως των γυναικών και τελικά επεκτείνεται άμεσα στην κοινωνία και διαβρώνει τους θεσμούς της. Η καταπολέμησή του δεν μπορεί να είναι ούτε αποσπασματική, ούτε περιπτωσιολογική, ούτε μεμονωμένη.

Οι παγκόσμιες ενώσεις των γυναικών, πέτυχαν μέχρι σήμερα, αφ’ ενός να αναδείξουν το πρόβλημα και αφ’ ετέρου να πιέσουν για τη θεσμοθέτηση κεντρικών πολιτικών για την αντιμετώπισή του.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν η πρώτη κυβέρνηση στην Ελλάδα, η οποία τόλμησε να αναγνωρίσει την ύπαρξη του προβλήματος και έλαβε συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπισή του.

Όπως σε κάθε σχεδόν κοινωνία στην οποία εξελίσσεται το πρόβλημα της Βίας εναντίον των Γυναικών, έτσι και στην Ελληνική, το σημείο - κλειδί αποτελεί η «σιωπή» με την οποία περιβάλλεται το πρόβλημα, η οποία εντείνεται λόγω της απαράδεκτης αντιμετώπισης του θύματος στις δικαστικές αίθουσες. Η αντίληψη και θεωρία που συνεχώς μεταβιβάζει τις ευθύνες στο θύμα, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την καταγγελία των περιστατικών.

Πριν από 7 χρόνια, η Γενική Γραμματεία Ισότητας, καθιέρωσε ένα εξαιρετικά μεγάλο πρόγραμμα πολύπλευρων δράσεων με τίτλο «Σπάστε τη Σιωπή». Το αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος δράσεων, ήταν να έρθουν στην επιφάνεια πολλαπλάσια σοβαρά περιστατικά Βίας Κατά των Γυναικών, από όσα καταγγέλλονταν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Το 2000 επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, είχε συστηθεί για το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, ειδική Διϋπουργική Επιτροπή, η οποία το 2002 κατήρτισε Σχέδιο Νόμου για την πρόληψη της ενδοοικογενειακής βίας – ένα πλήρες νομοθέτημα 35 άρθρων το οποίο όμως δεν πρόλαβε να ψηφισθεί από τη Βουλή.

Τον Σεπτέμβριο του 2006, η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε στη Βουλή, Νομοσχέδιο για την Ενδοοικογενειακή Βία, το οποίο αν και καλύπτει μια σειρά από υπάρχοντα νομικά κενά, εν τούτοις είτε αφήνει ακόμη σοβαρές περιοχές του προβλήματος νομικά «ακάλυπτες», είτε δημιουργεί νέα προβλήματα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, το κείμενο του συγκεκριμένου Νομοσχεδίου υιοθετεί ένα μάλλον περιοριστικό ορισμό της «ενδοοικογενεικής βίας» και αφήνει ουσιαστικά εκτός ρύθμισης σοβαρές μορφές βίας, όπως η λεκτική ή η ψυχολογική βία. Επίσης, εισάγει θεσμούς αμφιβόλου λειτουργικότητας και αξιοπιστίας, όπως ο θεσμός της «Ποινικής Διαμεσολάβησης» - ο οποίος σε συγκεκριμένες περιπτώσεις σχεδόν λειτουργεί υπέρ του δράστη, προσφέροντας του τη δυνατότητα «δεύτερης ευκαιρίας», σε ένα έγκλημα για το οποίο, όλες οι έρευνες αποδεικνύουν ότι είναι «επαναλαμβανόμενο» και «σιωπηλό», ενώ ταυτόχρονα δεν προβλέπει πόρους και δεσμευτικά μέτρα για την δημιουργία δομών στήριξης των θυμάτων.
Πέρα από την ύπαρξη του συγκεκριμένου νομοθετήματος, είναι σαφές ότι η λύση του προβλήματος είναι θέμα ύπαρξης πολιτικής βούλησης.

Η καταπολέμηση της βίας εναντίον των γυναικών απαιτεί την κινητοποίηση όλων μας. Είναι χρέος μας να βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση και να παραμένουμε επικεφαλής στον αγώνα κατά της Βίας εναντίον των Γυναικών.
Σε μια εποχή, με στόχους προσανατολισμένους προς τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη, η ύπαρξη αυτού του απαράδεκτου φαινόμενου, δεν μειώνει και δεν βλάπτει μόνο το θύμα, αλλά το σύνολο της κοινωνίας και το κάθε μέλος της χωριστά.

Σε μια υπόθεση Βίας Κατά Γυναίκας, ποτέ το θύμα δεν είναι μόνο ένα. Είμαστε όλοι μας.

Πρωτοβουλία Νέων Σοσιαλιστών Ρόδου

Για πληροφορίες και εγγραφές :
neoisosialistes@mail.gr - http://neoisosialistes.blogspot.com/
6930775636 - 6946740616